De titel is wat vervreemdend; moet je herinnerd worden aan de dingen die we op dit moment doen?
Net als het kunstwerk zelf, dat ook een surrealistisch beeld oproept… Een geroest stalen huis, net wat te klein om levens groot te zijn; maar te groot om als miniatuur te worden aangemerkt. Gepositioneerd vlak naast een kruispunt van wegen en aan de andere kant een klein meertje met groene oevers. En langs het huis, de weg en het water met elkaar verbindend, een spoor met overgang; uitgerust met – eveneens – geroeste andreaskruisen. Het geheel als verbindend elementen tussen landelijk en stedelijk, industrieel landschap.
Vervreemding roept vaak een vraag op, het laat je ‘stil staan’ bij de vraag die in je opgeroepen wordt. Dit kunstwerk wil een uitnodiging zijn aan de voorbijganger om even stil te staan. Misschien letterlijk; je loopt even rond het huis en wandelt langs het spoor over het dijkje het meertje op… Misschien alleen in gedachten, en vraagt bij het groene licht, het vervolg van je route weer je aandacht.
Stil staan bij de dingen die we doen.